Na dertien jaar begint Johanna nu aan een leven waarin zij zelf de regie heeft

“Ik voel me net een fladderende vlinder nu ik mijn vrijheid weer terug heb”

Johanna was ruim 13 jaar samen met haar (inmiddels ex-)partner. Wanneer hij haar bij een vriendin komt opzoeken en mishandelt, grijpt de politie in. Ze gaat naar de opvang.

“Het was een vrijdag in maart. Een dag eerder had mijn ex tijdens een ruzie mijn telefoon afgepakt. Ik besloot naar een vriendin te gaan, zonder dat met hem te overleggen en overnachtte daar. Onze ruzies liepen wel vaker uit de hand. Waar we in het begin nog een fijne relatie hadden, werd het steeds gewelddadiger. Ik kan goed onder woorden brengen wat mij dwarszit, mar hij niet. In plaats van woorden gebruikte hij geweld om zijn frustraties te uiten. Hij schopte me en hij sloeg me. Op een gegeven moment wen je daaraan. Na deze ruzie stond hij een dag later op de stoep om mijn telefoon te brengen. Dat liep al snel uit de hand en hij begon mij te slaan. Buren hoorden wat zich tussen ons afspeelde en schakelden de politie in.

Hulp door de politie

Binnen een paar minuten stonden er politieauto’s voor de deur. Mijn ex zei nog dat ik de politie moest vertellen dat ik gevallen was en daarom wonden had. Toen probeerde hij te vluchten. Twee vrouwelijke agenten namen mij apart. Ze zagen hoe erg ik toegetakeld was. Dat was het moment waarop het bij mij knapte. Ik vertelde wat er écht gebeurd was en dat hij vaker fysiek geweld gebruikte. De agenten zeiden dat ik bij Moviera terechtkon voor veilig onderdak. Ik had nog nooit van de organisatie gehoord. “Geef mij het nummer maar, dan bel ik zelf wel”, zei ik nog. Maar zij belden voor mij. Dat was mijn redding.

In een roes

Vanaf dat telefoontje ging alles heel snel. Ik had 20 minuten de tijd om mij om te kleden en mijn tas in te pakken. Daarna reed de politie mij naar het Oranje Huis in Arnhem. In Arnhem leefde ik de eerste paar dagen teruggetrokken in een roes. Pas na de eerste gesprekken met hulpverleners besefte ik wat er allemaal gebeurd was. Langzaamaan kwam het besef dat wat mij was aangedaan, niet normaal is.

Geweld in plaats van woorden

In de zes weken dat ik in het Oranje Huis zat, had ik mijn ex-partner geen moment gemist. Na een etentje met hem en de familie erbij wist ik het zeker: het was nu echt klaar. Ik walgde van die man en ging niet meer naar hem terug. Mijn familie bracht me van de crisisopvang in Arnhem naar de vervolgopvang in Apeldoorn. De meiden uit de opvang zwaaiden me uit. Ik kon alleen maar huilen.

Net een film

In Apeldoorn vond ik gelukkig al snel mijn draai, dankzij de hulp van lieve begeleiders waar ik echt alles mee kon bespreken. Daar heb ik het mee getroffen. In de eerste maanden voelde ik mij nog wel vaak onveilig. Mijn ex wist waar ik was en verscheen vaak op plekken in de omgeving om mij te controleren. Het leek wel een film. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik twijfelde of ik het nog wel zou kunnen navertellen. Gelukkig gaat het inmiddels weer goed. Mijn ex laat mij nu met rust. In de tussentijd heb ik veel over mijzelf geleerd. Na 40 jaar weet ik eindelijk wat ík belangrijk vind en wat ik wil in het leven.

Geluk gehad

Ik heb veel geluk gehad. Als de politie er niet geweest was en doorgepakt had, dan was ik zeker weer teruggegaan naar mijn ex. Ik wist niet dat er hulp voor mij was zoals bij Moviera. Hoe het dan geëindigd zou zijn, dat weet ik niet. Het heeft zo moeten zijn, denk ik.

Eigen woning

Nu stroom ik uit naar een eigen woning. Daar kijk ik zó naar uit: lekker in mijn eigen ruimte wasjes draaien en poetsen. Daar word ik vrolijk van. De eerste maanden ga ik rustig alles verwerken en daarna zie ik het wel. Ik kan niet werken, maar misschien is vrijwilligerswerk in de toekomst een optie. Moviera blijft mij nog twee jaar thuis begeleiden. Dat geeft een fijn gevoel. Na jaren van veel ellende voel ik me nu een vlinder: ik kan lekker vrij fladderen zonder ook maar iemand verantwoording af te hoeven leggen.