Hoe begin je met het (her)opbouwen van een sociaal netwerk, nadat je uit een situatie van huiselijk geweld komt? Waar doe je na jaren van isolement weer sociale contacten op? En hoe start je dan een gesprek? Priscilla, moeder van Sem (3), wist niet waar te beginnen toen er een einde aan de relatie met haar partner kwam.
“Ik had behoefte aan iemand die mij weer op weg kon helpen”, zo vertelt Priscilla. “Wanneer je uit een gewelddadige relatie komt, is de drempel om weer contact te maken met anderen hoog. Ik vind het moeilijk om weer verbinding met anderen te maken. Els hielp mij daarin op weg, waardoor ik er inmiddels ook weer alleen op uit durf te trekken. Het liefst zou ik ook nieuwe vriendschappen sluiten, maar daarvoor ontbreekt het mij nu nog aan ruimte in mijn agenda en in mijn hoofd.”
Eigen ervaring
Maatje Els kwam via een welzijnsorganisatie bij Maatje achter de Voordeur terecht. Zij ondersteunt Priscilla nu bij het heropbouwen van haar sociale netwerk. Els weet hoe moeilijk het is om als alleenstaande moeder opnieuw te moeten beginnen na een gewelddadige relatie; ruim 20 jaar geleden bevond zij zich in eenzelfde situatie. Els: “Helaas bestond er toen nog niet zoiets als Maatje achter de Voordeur. Dat is jammer, want ik merk hoeveel toegevoegde waarde het heeft dat ik écht snap hoe Priscilla zich voelt. Zo zijn de momenten van begeleide omgang tussen haar ex en Sem moeilijke momenten voor haar. Dat snap ik heel goed. Het is heel moeilijk om echt van elkaar los te komen, zeker wanneer je samen een kind hebt.”
Extra paar oren
Els ondersteunt Priscilla behalve in het ondernemen van sociale activiteiten, ook bij haar contact met instanties. “Dat is niet per se de taak van een Maatje achter de Voordeur”, zo legt Els uit “maar Priscilla wordt soms zo overrompeld door de hoeveelheden informatie, dat het fijn is als er extra oren meeluisteren. Ik neem niet actief deel aan het gesprek hoor. Dat is aan haar zelf.” “Zo kan ik achteraf even toetsen of we allebei hetzelfde gehoord hebt”, vult Priscilla aan. “Of kunnen we samen bepalen wat een handige vervolgstap is of waar ik terecht kan voor hulp. Het zijn zoveel gesprekken dat ik soms niet alles mee krijg. Doordat Els meegaat, twijfel ik nu niet meer achteraf aan mezelf. Ik word er zelfverzekerder van en durf daardoor beter voor mezelf op te komen. Doordat zij zelf ervaring met huiselijk geweld heeft, neem ik dingen sneller van haar aan. Zij weet écht hoe het is.”
Een taartje eten
Het combineren van werk, de zorg voor Sem en de afspraken met hulpverleners maken dat Priscilla niet veel tijd voor zichzelf heeft. “Daarom proberen we regelmatig leuke dingen samen te doen”, vertelt Els. “Schoenen shoppen, naar de Intratuin of even een crompouce eten.” “Of taart!”, vult Priscilla het lijstje aan. “Dat is echt ons ding geworden: even een taartje. Zo geven we aan de meest stressvolle momenten een positieve draai. Dat werkt.”
Jezelf iets gunnen
“Het klinkt misschien raar”, zegt Priscilla, “maar het is heel bijzonder dat ik mezelf nu soms iets durf te gunnen. Ik ben zelfs naar een volleybaltoernooi met collega’s geweest. Els past dan een paar uurtjes op Sem. Ook dáárvoor kan ik terecht bij haar. Ik ben ontzettend dankbaar voor hoe zij zich samen met anderen zo voor mij inzet.” Els: “Priscilla is een fantastische moeder en een mooi mens. Ik zie haar groeien. Het raakt me om te horen hoeveel dit voor haar betekent en hoe zij mijn steun waardeert. Heel waardevol om zo een bijdrage aan haar herstel te leveren.”
Meer weten? Bezoek www.maatjeachterdevoordeur.nl voor meer informatie.
