Sedef was van jongs af aan gewend aan geweld in huis. Pas op haar 37ste vluchtte ze weg naar een opvangcentrum. Nu helpt ze andere slachtoffers van eergeweld. Op haar 37ste voelde Sedef voor het eerst in haar leven rust – toen ze in een stapelbed lag van de vrouwenopvang, met haar zoontje van elf jaar slapend boven haar. De vrouwenopvang had haar ‘code rood’ gegeven. „Dat betekent dat ik in levensgevaar was”, zegt ze. „Ik moest huilen en lachen tegelijk.”
Sedef haar verhaal staat niet op zichzelf. Bij de verschillende opvanglocaties van Moviera melden zich jaarlijks honderden vrouwen, vaak met kinderen. Op zoek naar veiligheid, rust en geborgenheid. Vanuit de opvang kunnen ze stapje voor stapje bouwen aan een leven zonder geweld.
We zijn blij met de aandacht die Sedef door middel van dit artikel en haar eigen stichting weet te genereren voor deze ‘verborgen’ vrouwen. En om hen te laten zie dat het kán: het is mogelijk om in vrijheid te gaan leven.
Lees hier het volledige artikel of beluister de podcast van 3 juni 2021 over Sedef op de website van het NRC: ‘Tot haar 37ste had Sedef altijd gezwegen’.